Յուրայինները՝ քավության նոխազ

Օրերս տեղի ունեցավ Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի նախագահի ընտրությունը, արդյունքում ընտրվեց խորհրդարանական ընդդիմության՝ «Լուսավոր Հայաստանի»  թեկնածուն, ինչից հետո Նիկոլ Փաշինյանը շտապեց ազդարարել, թե տեսեք՝ մեր երկրում ժողովրդավարության ինչ մակարդակ ունենք, որ ընտրվոմ է ընդդիմության թեկնածուն, ասելով․ «Ընդդիմության կողմից առաջադրված թեկնածուն ընտրվել է Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի նախագահ: Պարզապես ևս մեկ փաստ Նոր Հայաստանի մասին»։

Այսինքն`տապալված ժողովրդավարության արդարացման համար զոհաբերել սեփական ուժի՝ «Իմ քայլը» խմբակցության թեկնածուին։ Պատահական չէ, որ իշխանության ներկայացուցիչը իրեն «գցված» զգալով, որպես իշխանության էժանագին PR քայլի զոհ, հրաժարական ներկայացրեց Կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի անդամի պաշտոնից։ Բայց ակնհայտ է, որ ընդդիմության թեկնածուն այնքան էլ ընդդիմություն չէ, որքան ուզում են մեզ ներկայացնել, մանավանդ, որ նորընտիր նախագահը պայմանականորեն ասած՝ «գրանտակերների» թիմի ներկայացուցիչ էր, իսկ ինչպես համոզվել ենք, նրանք չեն կարող Փաշինյանին ընդդիմադիր լինել, նրանք Փաշինյանի իշխանության բերելու հեղափոխության «փայատեր» են։ Ու միանգամից հարց է ծագում․ այդպիսի ազդեցիկ հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնը իշխանության աջակցությամբ վստահում են ընդդիմությանը, սակայն մնացած բոլոր ոլորտներում, եթե նշանակվածը իրենց թիմակիցը չէ, դա համարվում է բարեփոխումների արգելք, անգամ կարող են հորդորել շրջափակել նրանց աշխատավայրերը, խուզարկել գրասենյակները։ Այսպես՝ «յուրայինների մեջ օտար, օտարների մեջ յուրային» կարգավիճակով Փաշինյանը եթե մի քիչ էլ շարունակի, ապա օտարների մեջ էլ կդառնա օտար՝ յուրայինների մեջ այդպես էլ յուրային չդառնալով։ «Քավության նոխազ» կարող են դառնալ իր ամենահավատարիմ գործընկերներն ու գաղափարակիցները, եթե, իհարկե, վարչապետը գաղափար ունի, որ նրան որևէ մեկը կցվի։

Հատկանշական է, որ այս տարվա համայնքային ընտրություններում ՔՊ-ն ոչ բոլոր համայնքներում թեկնածու առաջադրեց, իսկ առաջադրվածներում էլ ոչ բոլորում հաղթեց։ Եզրակացությունը՝ հաղթեց ժողովրդավարությունը, մինչդեռ անցյալ տարի Գորիսում քաղաքապետ ընտրվեց ՀՀԿ թեկնածուն, ինչին հետևեց Փաշինյանի կոշտ գնահատականը, Գորիսում այն որակելով ռևանշիստների հաղթանակ ու լի էր վճռականությամբ պատժելու ըմբոստ քաղաքն ու նրա քաղաքապետին։

Նոր իշխանություների «աջը համբուրելուց» հրաժարվող դատավորներին սպառնում էին վեթինգով, որոշ ժամանակ անց մոռացան այդ մասին, իսկ հիմա, գուցե մի քիչ էլ որ համբերենք, պարզվի՝ կարիք չկա ոչ մի ըմբոստի պատժել, այլ նրանց դուրս կթողնի ժամանակը, երբ լինեն անբարեխիղճ իրենց պաշտոնական պարտականությունների կատարման գործում։ Գուցե մի քիչ էլ համբերենք ու արձանագրենք, որ հաղթեց ժողովրդավարությունը, և ՍԴ-ն անկախ մարմին է ու չի հանդիսանում գործադիրի կցորդը։

Ինչքան որ ժամանակ էր պետք հասկանալու, թե Փաշինյանի որ խոստումն էր իրատեսական, որը՝ պոպուլիզմի դրսևորում, մնացած հարցերում էլ ժամանակը ցույց տվեց, որ վարչապետը կամաց-կամաց կարող է գլխի ընկնել, թե ինչ լուրջ պաշտոն է ստանձնել և որքան պատասխանատու պետք է լինի այդ բեռն իր ուսերին տանելու համար։ Բայց ժամանակը անողոք է, ու միշտ չի աշխատելու Փաշինյանի օգտին, նա ամեն ինչ կհասկանա արդեն պաշտոնանկությունից հետո, ու գուցե դառնա արդեն բանիմաց ընդդիմադիր։ Մեր ազգի ու պետության վրա մի քիչ թանկ է նստելու անփորձ պոպուլիստից փորձառու կառուցողական ընդիմադիր ստանալը, բայց դե ինչ արած, դա էլ իր առավելությունն ունի, քանզի ժողովուրդը ցանկացած ընտրության ժամանակ, եթե հաստատ չիմանա, թե ում պետք է ընտրի, մի բան հաստատ կիմանա, թե ում չպետք է ընտրի, ես նկատի ունեմ ոչ թե անձը, այլ պրոֆեսիոնալ ու մարդկային որակները։

Արմեն Կարեյան