Եթե հավաքվի հետաքրքիր աշխատանքներով նկարիչների խումբ, ես պատրաստ եմ օգնել և Նյու Յորքում ցուցադրություն կազմակերպել. ամերիկաբնակ նկարիչ Տիգրան Ձիթողցյանը Երևանում է (ֆոտոշարք)

Նյու Յորքում բնակվող նկարիչ Տիգրան Ձիթողցյանի ազգանունը դրսում դժվարությամբ են արտասանում, փոխարենը բոլորը մտաբերում են նրա լուսանկարների պես իրական յուղաներկով արված գերիրական կտավները, որոնք միայն շատ մոտիկից դիտելիս ես հասկանում, որ լուսանկարներ չեն։

 

 

Տիգրանը, ով գերիրական նկարչության ժանրի լավագույն վարպետներից է ու իր բացառիկ տաղանդի շնորհիվ ճանաչում է վայելում աշխարհի տարբեր երկրներում, այժմ իր ամառային հանգիստն է վայելում Երևանում:  Tert.am Life-ը առիթ է ունեցել զրուցելու նրա հետ։

 

 

Մինչ զրույցին անցնելը մի փոքր պատմենք Տիգրանի անցյալի ու ներկայի մասին։

 

 

Դեռ 3 տարեկանում Տիգրանի մոտ ծնողները նկատել են բնատուր տաղանդը։ Առաջին անհատական ցուցահանդեսն ունեցել է 10 տարեկանում, որտեղ ներկայացրել է շուրջ 103 յուղաներկ նկարներ, որոնք ցուցադրվել են նաև ԱՄՆ-ում, Իսպանիայում, Ռուսաստանում ու Ճապոնիայում։

 

 

1993-1999 թվականներին սովորել է Երևանի գեղարվեստի պետական ակադեմիայում, այնուհետև կրթությունը շարունակել է Շվեյցարիայի École Cantonale d'Art du Valais-ում, 2002 թվականին ստացել է բակալավրի աստիճան, 2005 թվականին՝ Հանրային բնագավառի արվեստի մագիստրոսի աստիճան (MAPS)։ 2009 թվականից հաստատվել է Նյու Յորքում:

 

 

 

Tert.am Life-ի հետ զրույցում Տիգրանը պատմեց, որ արվեստի հանդեպ սիրո խորացմանը նպաստել է նաև հոր ընկեր՝ Հենրիկ Իգիթյանը։

 

 

 

-Սկսենք սկզբից. երբ սկսեցիք նկարե՞լ։  Ի՞նչ ոճով էիք հետաքրքրված։

 

-Մայրիկս երաժիշտ էր, մեր տանը միշտ արվեստ կար։ Մեծացել եմ արվեստագետների և մտավորականների միջավայրում։ Ջրաներկ, գուաշ...մոտավորապես 5 տարեկան էի, երբ ծնողներս յուղաներկ նվիրեցին։ Այդ օրվանից սկսած նկարչությունը ինձ համար դարձավ մեդիտացիայի նման մի բան։ Բակում նկարներս չորացնելու տեղ չէր մնում։ Ընտանիքս անհանգստանում էր, որ ես բակում չէի խաղում, կարծես թե նկարելուց բացի այլ բանով չէի ուզում զբաղվել։ Մի օր հորս ընկեր Հենրիկ Իգիթյանը տեսնելով իմ նկարները ծնողներիս ասաց, որ ցանկություն ունի ցուցահանդես կազմակերպել իմ նկարներով։  Մայրս ասաց, որ դեռ փոքր եմ, և սպասել է պետք։ Արդեն 10 տարեկանում եղավ իմ առաջին ցուցահանդեսը, որին ներկայացրեցի շուրջ 103 աշխատանք։

 

 

-Ի՞նչ է ժամանակակից արվեստը, ինչպե՞ս եք այն հասկանում ու ընկալում Դուք։

 

-Դա մեկ բառով ասել հնարավոր չէ։ Շատ մեծ արվեստագետներ դրա շուրջ հիպոթեզներ ունեն։ Ինչին կպնում է արվեստագետը դա արվեստ է։ Արվեստը լայնացրեց իր սահմանները և ինչ-որ տեղ կորցրեց իմաստը։ Արվեստը միշտ եղել է հատուկ այլ տեսակի մտածելակերպի անձանց։ Մարդը ով մտածում է մինստրիմ, այսինքն բոլորի նման նա արվեստագետ չի կարող լինել։ Նա պետք է մտածի բոլորից այլ, իսկ մտածել այնպես, ինչպես ոչ ոք չի մտածում շատ բարդ է։ Որովհետև հազարավոր մարդիկ, արվեստագետներ արդեն ուրիշ ձև մտածել են։ Ինձ համար արվեստը պետք է ընդգրկի նաև արհեստ։ Առանց արհեստին տիրապետելու չես կարող լինել արվեստագետ։ Ինքս գտնում եմ ինձ հետաքրքիր միտք, զարգացնում եմ, հորինում եմ համապատասխանող կաղապար և անում եմ մի քանի շարք նույն ոճի աշխատանք։

 

 

-Անցյալ ամառ Կասկադի Գաֆեսճյան արվեստի կենտրոնում ցուցադրեցիք «Հայելիներ» շարքը. ի՞նչ արձագանքներ եղան։

 

-Ես չէի սպասում այդչափ ջերմ ընդունելություն Երևանում։ Այն ինձ հույս տվեց, որ Հայաստանում ժամանակակից արվեստը դեռ կաճի։ Գաֆեսճյան կենտրոնը ժամանակակից արվեստի համար ամենահարմար վայրն է, ֆանտաստիկ էր իրենց մոտեցումը։

 

 

-Երևանում ե՞րբ սպասենք նոր աշխատանքների ցուցադրության։

 

-Երևանում շատ քիչ վայրեր կան ցուցադրություններ կազմակերպելու համար։ Կարծում եմ այդ հարցը պետք է ցուցասրահների կազմակերպիչներին ուղղել։

 

 

-Երևանում հաճախ եք լինու՞մ։

 

-Այո։ Ծնողներս են այստեղ ապրում։ Ամեն ամառ պարտադիր այստեղ եմ։ Գալիս եմ լիցքավորվելու։

 

 

-Ի՞նչ ցուցասրահների հետ եք համագործակցում։ Կա՞ երազանքի թանգարան։

 

-Իմ նպատակն է ապագայում չհամագործակցել պատկերասրահների հետ։ Դա կոմերցիոն շահ հետապնդող վայր է, իսկ ես արվեստը վաճառելու հետ ընկերություն չեմ անում։ Իմ երազանքը ցուցադրվելն է թանգարաններում, որտեղ վաճառք չկա։ Մոտ տարիների ընթացքում գուցե դա ինձ թույլ տամ։

 

 

-Ինչպե՞ս է անցնում Ձեր առօրյան Նյու Յորքում։

 

-Հրաշալի։ Հաճախ եմ ճանապարհորդում որդուս հետ։ Հետաքրքիր է անցնում իմ կյանքը Նյու Յորքում, լավ ընկերներ ունեմ։ Մենք՝ արվեստագետներս սիրում ենք շփվել։

 

 

-Ինչո՞վ եք զբաղվում արվեստից զատ։

 

-Ոչ մի բանով (ժպտում է):

 

 

 

-Հայաստանում ապրելու ցանկություն չո՞ւնեք։

 

-Իմ հիմնական տունը Նյու Յորքում է, բայց շատ եմ ճամփորդում՝ Շվեյցարիա, Ֆրանսիա Հայաստան։ Որտեղ էլ լինեմ ես տանն եմ, կարևոր չէ թե որտեղ եմ ապրում, կարևորն ապրելն է:

 

 

-Ձեր խորհուրդը սկսնակ նկարիչներին։

 

-Առաջնային է սերը արվեստի նկատմամբ։ Պետք է նվիրվես դրան և լինես հետաքրքրասեր, սոված լինես ինֆորմացիայի, իմանաս ամբողջը ինչ եղել է մինչ քեզ։ Համացանցով շփվում եմ շատ նկարիչների հետ, նրանք մի քանի սկսնակ նկարներ են ուղարկում և հարցնում՝ ի՞նչ ես մտածում այս գործի մասին։ Այժմ համացանցը տալիս է այդ հնարավորությունը՝ զարգանալու, շատ բան սովորելու, ծանոթանալու։ Աշխարհի թանգարաններում օնլայն ինտերնետով հնարավոր է լինել և տեսնել, թե ինչ է կատարվում արվեստի շուկայում ամբողջ աշխարհում։ Ես շատ բաց մարդ եմ, հաճախ գրում են ինձ Facebook-ում, երբ Երևանում եմ լինում ես ասում եմ` խնդրե՛մ, եկեք հանդիպենք, խոսենք։ Սիրում եմ շփվել։ Ինձ համար դա հետաքրքիր է։ Եթե կան սկսնակ արվեստասերներ միշտ պատրաստ եմ հանդիպել, զրուցել, խորհուրդներ տալ...թող գրեն ինձ։ Եթե հավաքվի նկարիչների խումբ հետաքրքիր աշխատանքներով ես պատրաստ եմ օգնել Նյու Յորքում ցուցադրություն ունենալ։

 

 

 

Հեղինակ՝ Լենա Մինասյան