Շատ «DJ»-ներ կաթ էին խմում, երբ ես գրագետ երաժշտություն էի մատուցում. DJ Smoke  

Tert.am-ի այսօրվա զրուցակիցը  Արմեն Ալքամյանն է, նույն ինքը` DJ Smoke-ը:

 

Smoke-ը djing-ով սկսել է զբաղվել տասնամյակներ առաջ: Այժմ ակտիվ համագործակցում է հայ կատարողների հետ: Պարբերաբար համերգներով շրջագայում է արտերկրում: Ամուսնացած է և ունի մեկ որդի:

 

Թե ինչո՞ւ է DJ-ը կարծում, որ Հայաստանում բոլոր ոլորտներում միջակություն է, ինչպե՞ս է կարողանում արտիստը գիշերային կյանքը համատեղել ընտանեկան խաղաղության հետ, ինչո՞ւ մեր երկրում չկան երաժշտական լայնամասշտաբ միջոցառումներ, այս և մյուս հետաքրքրող հարցերի պատասխանները՝ հարցազրույցում:

 

 

 

-Մասնագիտությամբ սկսել եք զբաղվել  տարիներ առաջ: Ի՞նչ է փոխվել այս ընթացքում:

- Այսօրվա շատ «DJ»-ներ կաթ էին ուտում, երբ ես գրագետ երաժշտություն էի մատուցում, կամ մանկապարտեզ էին գնում: Շատ բան է փոխվել: Սա այն մասնագիտությունն է, որ շարունակ թարմացվում է: Այստեղ հապաղել չի կարելի, քանի որ դադարներն այս դեպքում չեն ներվում:

 

 

-Բավականին նորաձև է դարձել ձեր մասնագիտությունը:  Կգնահատե՞ք սկսնակների մատուցած աշխատանքն ու երաժշտությունը:

- Խնդիրը հենց դրանում է, որ հիմա չեն հասկանում ինչ են անում: Հայաստանում, որ մասնագիտությունը նորաձև է, բոլորը դրա մասնագետն են դառնում: Այսօր DJ է խառատն էլ, պատշարն էլ, մատուցողն էլ: Բոլորն այսօր DJ են: Այս մասնագիտությունը դարձել է հեշտ գումար աշխատելու միջոց: Ով կարողանում է իրար հետևից երգ միացնել, ապա «հռչակվում» է DJ:  Այս ոլորտն այնքան է կեղտոտվել դիլետանտների ու անորակների ձեռքին, որ երբեմն ամաչում եմ, որ ես էլ եմ DJ:

 

 

 

-Իսկ ի՞նչ անել, որ դրական փոփոխություններ լինեն:

-Այս դեպքում ոչինչ չենք կարող անել: Գոյություն ունի ընդհանուր աշխարհայացք: Պարզապես պետք է հասարակությունը կարողանա տարբերել լավը վատից: Հայաստանում համատարած միջակություն է: Մարդիկ հավանաբար չեն գիտակցում, որ այս փոքրիկ երկրում այսքան կիսատ մասնագետների գոյությունը անթույլատրելի է: Ամեն բնագավառում միջակություն է: Հասկանում եմ, որ բոլորս էլ սոցիումի խնդիր ունենք, բայց այսպես էլ չի կարելի:

 

 

-Որքանո՞վ է հաջողվում համատեղել գիշերային կյանքով պայմանավորված աշխատանքը և ընտանիքը:

-Շատ պարզ ձևով, մի տարբերությամբ, որ իմ աշխատանքը սկսվում է գիշերը: Հավատացեք, որ ոչ մի տարօրինակ բան չկա, որ կարող ես սկել աշխատել օրվա երկրորդ կեսից ու երբեմն վերադառնալ տուն առավոտյան:

 

Ընտանիք կազմելուց առաջ մասնագիտությունը խնդիր չդարձա՞վ:

-Կինս մասնագիտությամբ երգչուհի է: Եկեղեցում է երգել բազմաթիվ տարիներ: Ամուսնանալուց հետո չի աշխատում: Մենք որոշեցինք, որ կինը պետք է տանը լինի:) Դե սկզբում շատերի պես հավանաբար ինքն էլ մտավախություն ունեցած կլինի, բայց հետո շատ ադեկվատ է պահել իրեն ու փայլուն հասկանում է: Կնոջս մեկ-մեկ ասում եմ, երբ մենք ծանոթացանք՝  ես միայն քոնն էի, իսկ հիմա ես քոնն եմ ու «բոլորինը»: Ես իսկապես շնորհակալ եմ, որ կողքիս նա է: Ինքն Աստծո պարգև է ինձ համար:

 

 

 

-Կցանկանայիք, որ Ձեր որդին էլ ընտրեր DJ մասնագիտությունը:

-Ես ունեմ մանկության երազանք, որը այդպես էլ չի իրականացել: Պարզվում է, որ տղաս երազում է այն, ինչ ես էի երազում՝ ցանկանում է թմբկահար դառնալ: Չնայած, որ դեռ երկու տարեկան է, սակայն երաժշտական ընդգծված լսողություն ունի և ես անպայման օգնելու եմ, որ մեր համատեղ երազանքը իրականություն դառնա: Երեք երազանք եմ ունեցել, որից մեկը թմբկահար դառնալն էր:

 

 

-Մյուս երկու երազանքներն արդեն իրականցե՞լ են:

- Մյուս երկուսը ճանապարհին են: Առհասարակ մանկության երազանքները երբեք ամբողջովին չեն իրականանում:

 

 

-Եթե ձեր որդին այնուամենայնիվ որոշի ընտել DJ-ի մասնագիտությունը, ապա կխրախուսե՞ք, թե՞  հակառակում կհամոզեք:

-Ես միշտ իր ընտրության կողքին եմ լինելու, սակայն մի պայմանով, որ ազնիվ ու պրոֆեսիոնալ լինի ցանկացած մասնագիտության մեջ:

 

 

 

 

-Օրեր առաջ Վրաստանում տեղի ունեցավ Gem Fest dj-ների ամենամյա փառատոնը: Կպատմե՞ք, թե ինչ միջոցառման մասին է խոսքը:

- Ջեմ ֆեստը  իրենից ներկայացնում է ամենամյա ուրախ, գունավոր երաժշտական փառատոն ծովափին: Այս տարի Վրաստանը կատարեց պետական ներդրում և փառատոնն իրականցրեց իրենց մոտ: Ներդրեցին լուրջ գումարներ և աշխատեցին 3 կամ 4 անգամ ավել: Այնտեղ փայլուն ներկայացավ նաև Հայաստանը:

 

-Եթե փորձենք համեմատական տանել Հայաստանի և արտերկրի ակումբային կյանքի միջև, ապա ինչ կստացվի՞:

- Գործի բերումով դրսում շատ եմ լինում ու տեսնում եմ, թե ինչպես են զբոսաշրջիկին խաբում: Քեզ համար այնպիսի «սուտ» հարմարավետություն են ստեղծում ու վերջում էլ այնքան քաղցր ժպիտով են մնաք բարով ասում, որ ուզում ես ամբողջ գումարդ տաս իրենց ու գաս տուն: Հենց այս տուրիզմն է, որ զարգացման է տանում գրեթե ցանկացած ոլորտ: Սփյուռքահայ տատիկ ու պապիկները, որ գալիս են Մասիսի հողին գերեզման ունենալու համար իրանք մեր զբոսաշրջիկը չեն: Իրանք այսօր այստեղ են, բայց վաղը չեն լինելու ու իրենց գումարները մնալու է այն երկրներին, որտիղից եկել էին: Ամբողջ աշխարհում մեր ունեցածից փոքր տարածքներ ու լճեր ունեն, բայց այդ տարածքներում այնպիսի աղմկոտ միջոցառումներ են անում, որ տարբեր երկրներից հազարավոր զբոսաշրջիկներ գալիս են հատուկ դրա համար, իսկ մեզ մոտ նման միջոցառումներ իրականացնելու համար գումար չեն տրամադրում հովանավորները, իսկ պատճառների մասին ավելի լավ է չխոսեմ, քանի որ դա բոլորս ենք հասկանում: Շատ երիտասարդներ են գալիս մեր երկիր: Մենք իրենց տանում ենք Գառնի, Տաթև, Գեղարդ, հյուրասիրում ենք խորոված ու վերջ: Այդ նույն սերունդը էլ չի ցանկանալու Հայաստան գալ, քանի որ այստեղ ինքը ժամանց չունի: Մեկ անգամ Հայաստան գալը բավարարում է ցանկացած զբոսաշրջիկի ու հենց դրանում է մեր բացը: Նույնիսկ չեմ էլ փորձելու մեր երկրի ակումբային կյանքը համեմատել այլ երկրների ակումբային կյանքի հետ: Այլ երկրներում կա տուրիզմ, իսկ տուրիզմը բավականին շղթայված է ակումբային կյանքի հետ: Մեզ մոտ գրեթե ամեն ինչ թերի է:

 

 

-Եվ  վերջում…

-Պապս հորս ասել է, որ  լավ է լինելու, հայրս ինձ է ասել, որ լավ է լինելու, ես տղայիս ասում եմ, որ լավ է լինելու: Միայն թե չգիտեմ, թե երբ է այդ լավը լինելու: Վերջում ուզում եմ ասել, որ իսկապսե սիում եմ լավ երաժշտությունը գնահատողներին և հավատում եմ, որ լավ է լինելու:

 

Հարցազրույցը՝ Անահիտ Կասամանյանի