«Արժեքավոր որևէ երգ չի ստեղծվում». Աննա Խաչատրյանը շոու բիզնեսի միատարրության և եկամուտի աղբյուրի մասին

 

Երգչուհի Աննա Խաչատրյանը պարբերաբար ակտիվանում է և նոր գործեր ներկայացնում իր լսարանին։ Հետո կրկին պասիվանում է ու անհետանում հանդիսատեսի տեսադաշտից։ Ըստ նրա՝ այդ դադարները ստեղծագործական են։ Tert.am Life–ն Աննայի հետ զրուցել է ստեղծագործական գործունեության, հիասթափության, շոու բիզնեսի միատարրության և անձնական կյանքի մասին։

 

–Աննա, փուլ առ փուլ ակտիվանում և պասիվանում եք։ Ինչո՞վ է դա պայմանավորված։ Որպես երգչուհի՝ չի՞ խանգարում Ձեզ։

 

–Կարծում եմ՝ բոլոր մարդկանց կյանքում էլ լինում են ակտիվության ու պասիվության փուլեր։ Ես շարունակում եմ աշխատել իմ բնականոն հունով ։ Հնարավոր է, որ կորում եմ հանդիսատեսի աչքի առաջից, սակայն իմ ստեղծագործական պրոցեսը շարունակվում է։ Ես բավականին նոր երգեր ունեմ և դեռ պիտի ձայնագրեմ։ Կարծում եմ՝ տարվա ընթացքում տեսահոլովակ էլ կլինի։ Ես չեմ հանձնվում։

 

–Ինչո՞վ եք զբաղվում հիմա, որտե՞ղ եք երգում։

 

–Դեռ չեմ աշխատում, բայց շուտով կաշխատեմ։

 

 

–Ձեր սերնդի երգիչների մեծ մասը դադարել է ակտիվ գործունեություն ծավալել։ Նրանք ասում են, որ լճացում կա, հիասթափված են։ Իսկ Դուք հիասթափվա՞ծ եք։

 

–Ես, երևի, բացառություն չեմ։ Այդ հարցի վերաբերյալ իմ կարծիքը կտրուկ չի տարբերվում մյուսներից։ Լճացում կա, կա նաև շատ անորակ  առաջարկ, երևի թե, պահանջարկից ելնելով, սակայն ես չեմ կարծում, որ եթե պահանջարկն անորակ է, պիտի առաջարկն էլ այդ աստիճանի անորակ լինի։ Ես դեռ պայքարում եմ այդ ամենի դեմ։ Չգիտեմ՝ ինչքանով է ստացվում կամ ոչ։

 

Իրականում շատ տխուր վիճակ է երգարվեստում։ Արժեքավոր որևէ երգ չի ստեղծվում։ Ժամանակավոր հիթեր լինում են, բայց դրանք թիթեռնիկի կյանք ունեցող երգեր են։ Օրինակ՝ երբ ես առաջին քայլերս էի անում երգարվեստում, ինչքան լավ, ճիշտ, արժեքավոր ու գրագետ երգեր կային, որ հիմա չկան։ Միգուցե պատճառն այն է, որ պահանջարկն է դարձել շատ ցածրորակ, միգուցե կոմպոզիտորների ստեղծագործական միտքն է սպառվել կամ մտածում են թեթև ինչ–որ բաներ անեն՝ ուղղակի փող աշխատելու համար։ Չգիտեմ՝ որն է պատճառը։

 

–Այսինքն՝ շոու բիզնեսի այն երգիչները, որոնք շարունակում են ակտիվ գործունեություն ծավալել, նրանք, ովքեր մեծ պահանջարկ ունեն, անորակ երգե՞ր են առաջարկում։

 

–Ինչ–որ մարդիկ կան, որոնք իներցիայի ուժով են շարունակում պահանջված լինել՝ անկախ նրանից, թե ինչ են առաջարկում, բայց կան նաև անորակ երգեր ներկայացնող մարդիկ։ Չեմ ուզում անձնավորել, քանի որ ինձ համար կարող է անորակ ու ցածրորակ լինել մի երգը, դիմացինի համար՝ ուրիշը։

 

Ինչ–որ մակարդակ կա, որից ցածր չպետք է իջնել։ Կարծում եմ՝ իմ կոլեգաներից շատ–շատերը գնում են այդ կոմպրոմիսին։ Ես դեռ պայքարում եմ և չեմ ուզում գնալ այդ կոմպրոմիսին։ Դա է պատճառը, որ այդքան ակտիվ չեմ և այդքան չեմ երևում։

 

 

–Ինչո՞վ է պայմանավորված «իներցիայի» ուժը և ինչո՞ւ չի գործում Ձեր դեպքում։

–Այդ ուժը հարաբերական է։ Ես չեմ կարող ասել, որ իմ մասին չեն հիշում, ինձ մոռացել են։ Ես փողոցում եմ լինում և մարդիկ մոտենում են ինձ, կարծիքներ են հայտնում։ Ես շատ շոյվում եմ, որովհետև ճնշող մեծամասնությունը դրական է արտահայտվում իմ երգարվեստի մասին։ Ինչ վերաբերում է լայն մասսաների համար իներցիայի ուժով գնալուն՝ երևի, նրանց դեպքում ժայթքումն ավելի ուժեղ է եղել, մինչև հիմա շարունակվում է։ Իմ դեպքում լայն մասսաների համար, միգուցե, ալիքի ուժը մի քիչ ավելի թույլ է եղել, բայց նորից եմ կրկնում, դա շատ հարաբերական է։ Ինձ առ այսօր հիշում են, ճանաչում և ջերմ վերաբերում։

 

–Շոու բիզնեսից շատերը սկսել են կողմնակի աշխատանքով էլ զբաղվել, որովհետև այն եկամուտը, որ  ապահովում է երգարվեստը, չի բավարարում։ Ձեր դեպքում ինչպե՞ս է։

 

–Անկեղծ ասած, ինձ էլ չեն բավարարում այն եկամուտները, որոնք ստանում եմ երգարվեստի միջոցով, բայց պիտի նաև խոստովանում, որ ես չունեմ կողմնակի եկամուտի աղբյուր։

 

–Իսկ ինչպե՞ս եք կարողանում հոգալ ծախսերը։ Հատկապես, որ կոմերցիոն երգեր քիչ ունեք, կորպորատիվ միջոցառումների հրավերները պետք է քիչ լինեն։

 

–Իմ երգացանկում շատ–շատ են 6/8 ձևաչափի երգերը։ Հնարավոր է՝ ոչ այնքան կոմպրոմիսային կոմերցիոն, բայց ես երբևէ չեմ ունեցել խնդիր՝ կապված կորպորատիվների հրավերների հետ։ Ես միշտ էլ ունեցել եմ կորպորատիվների հրավերներ և եթե ինձ ակումբներից, ռեստորաններից հրավիրում են աշխատելու, նշանակում է՝ կարողանում եմ ապահովել այդ «տաշի–տուշին»։

 

 

–Կորպորատիվները Ձեզ բավարարո՞ւմ են։

 

–Չեն բավարարում, իհարկե։ Շատ ավելի լավ կլիներ, եթե  դրանք շատ ավելի շատ լինեին, սակայն ես չեմ սիրում բողոքել։ Փորձում եմ այնպես անել, որ բողոքելու առիթ ու պատճառ չլինի։ Ես երգում եմ ոչ միայն 6/8 ձևաչափի պարային, այլև ակումբային երգեր։ Համաշխարհային գրեթե բոլոր երգերը ներկայացնում եմ cover տարբերակով։  Շատ անգամ, ինձ դրանց համար էլ են հրավիրում։

 

–Դուք նշեցիք, որ փորձում եք չգնալ կոմպրոմիսի։ Արդյոք դեպի այդ պարային՝ «տաշի–տուշի» ռիթմերը գնալն այդ կոմպրոմիսը չէ։ Ի վերջո, Ձեր երգացանկը հարմարեցնում եք ռեստորանային երգացանկին։

 

–Ինչ խոսք, ինչ–որ չափով հարմարեցնում եմ, բայց դա չի նշանակում, որ այն միայն ռեստորանային է։ Դա ռեստորանային չէ, որովհետև ռեստորանայինի մակարդակն ու իմ երգածի մակարդակը մի քիչ տարբեր են։ Մի քիչ չէ, ահագին։

 

–Դա Ձեզ չի՞ խանգարում։

 

–Բնականաբար, չէ, որովհետև երբ հնչում է Աննա Խաչատրյան անունը, մարդիկ գիտեն, որ թեկուզ նույն 6/8 չափի մեջ, թեկուզ նույն պարային երգն այլ տեսակի մեջ պետք է լինի։

 

 

–Ձեր հաջորդ աշխատանքը 6/8 ձևաչափո՞ւմ է լինելու։

 

–Չեմ ուզում շատ մանրամասնել, բայց կարող եմ ասել, որ սպասվում է աշխատանք նաև 6/8–ի մեջ։

 

–Ձեր նախորդ տեսահոլովակը շատ գունեղ էր։ Անսպասելի էր այդպիսի աշխատանք տեսնել Ձեր կողմից։ Հաջորդ նորությունը և՞ս անակնկալի կբերի լսարանին։

 

–Ես մտածում եմ,  թե ինչպես ներկայացնեմ, որ անակնկալ լինի։ Տեսնենք՝ կստացվի՞։

 

–Ըստ Ձեզ՝ շոու բիզնեսում բազմազանություն կա՞։ Դժվա՞ր է նոր բան ներկայացնել, թե՞ այսօր նույնաոճ աշխատանքներ են ներկայացնում՝ ընդառաջ գնալով պահանջարկին։

 

–Շոու բիզնեսը հիմա դարձել է շատ  միատարր, բայց այդ միատարրությունից շատ պոկվել էլ չես կարող, որովհետև դա չի աշխատի։ Պետք է գտնել այն ոսկե  միջինը, որպեսզի մի քիչ առանձնանաս, բայց «Մարսից եկած» չլինես։

 

 

–Դուք գտե՞լ եք ոսկե միջինը Ձեզ համար, թե՞ դեռ փնտրում եք։

 

–Փնտրում եմ։

 

– Բարդ չէ՞, երբ դաշտում այնպիսի իրավիճակ է, որ կայացած երգչուհին ընկնում է փնտրտուքի մեջ և միատարրության մեջ ոսկե միջին գտնում։

 

–Փնտրտուքի մեջ պարտադիր է լինել, բոլոր մարդկանց համար, ովքեր զբաղվում են արվեստով։ Արվեստն ինքնին փնտրտուք է։  Ոսկե միջինը հարում է այն թեմային, որ չազդի որակի, ճաշակի և իմ պլանկայի վրա։

 

–Հայտնի մարդու կյանքը ունի ինչպես հաճելի, այնպես էլ կողմեր։ Տարիներ շարունակ ուշադրության կենտրոնում ապրելն ի՞նչ է տվել, ի՞նչ է խլել Ձեզանից։

 

– Խլել է ազատությունս, տվել է շատ զգուշավորություն։ Սկզբում շատ էի նեղվում այդ ամենից, հիմա շատ թեթև եմ նայում, որովհետև եթե մարդիկ քեզ քննարկում ու քննադատում են, նշանակում է՝ քեզանից ինչ–որ բան ես ներկայացնում ու հետաքրքր ես իրենց։

 

 

–Հանրությունը Ձեզ տարբեր փուլերում վերագրել է անձնական հարաբերություններ, դա ինչքնո՞վ է Ձեզ խանգարել։

 

–Ընդհանրապես չի  խանգարել։ Եթե ինչ–որ մեկն ասում է, որ ես շաշ եմ, ես դրանից շաշ չեմ դառնում։ Ես անիմաստ եմ համարում ներվայնանալ այն թեմայով, որ իմ անունը կապել են ինչ–որ մարդկանց հետ։ Դա նյարդայնացնում է, երբ մարդը թաքցնելու բան է ունենում, անհանգիստ է լինում ինչ–որ թեմայից։ Ես հումորով եմ  նայում այդ թեմային, որովհետև թաքցնելու ոչինչ չունեմ։ Չգիտեմ՝ լավ է, վատ է, դա է։

 

–Կողակից ունե՞ք։

 

–Չունեմ այնպիսի կողակից, ում մասին կարող են բամբասանքներ տարածվել։ Բամբասանքներ առաջացնող որևէ մեկը երբևէ չի կարող հայտնվել իմ կողքին։

 

Հարցազրույցը՝ Ամալյա Հովհաննիսյանի